TOT

Brutaliteit die niets met oorlog te maken heeft

  
Op de stoep van de schouwburg wordt gedemonstreerd: Palestina moet vrij, en Israël geboycot. Blijkbaar zien de actievoerders het uitnodigen van de Batsheva Dance Company door Springdance als steun aan de Israëlische regering. 

Hun aanwezigheid herinnert wel aan de oorlog in Israël, en geeft de muur die het decor is voor het eerste stuk een andere betekenis dan zomaar een muur. En dat terwijl de voorstelling zelf toch weinig met politiek te maken heeft, in tegenstelling tot het geëngageerde “Strawberry Cream & Gunpowder” waarmee Yasmeen Godder in 2006 naar Amsterdam kwam.

Viviane Sassen

Godder heeft al jaren haar eigen groep, maar artistiek leider Ohad Naharin nodigde haar uit een gastchoreografie te maken voor zijn gezelschap, de Batsheva Dance Company. Ze liet zich voor The Toxic Exotic Disappearance Act inspireren door het boek ‘Flamboya‘ van de Nederlandse fotografe Viviane Sassen met prachtige verrassende portretten uit Afrika.

Goed, er staat dus een muur, midden op het verder lege toneel. Met een bruin behangetje erop, en een plant ernaast. Ervoor staat een man in een bonte broek en een nethemdje, die het publiek strak aankijkt en langzaam begint te bewegen. Hij knippert nerveus met zijn ogen. Je moet wel naar hem kijken, en ziet nauwelijks de andere dansers opkomen: een man met een capuchon over zijn ogen, nog een man, twee vrouwen in fladderkleren.

Maar al snel zijn ze alle vijf even krachtig aanwezig. Wat een beheersing, wat een uitstraling, wat een fantastische dansers! Of ze nu los van elkaar bewegen of samen, kronkelen of lichaamsdelen wegschieten, zich verstoppen achter de muur of een plant, of zich in elkaar verstrengelen tot een monster met veel armen en benen, ze zijn een feest om naar te kijken. Vet groen zijlicht geeft er het surrealistische tintje aan dat de voorstelling goed kan gebruiken. Prachtig portret van prachtige mensen zonder spoor van clichés.

HOUSE

HOUSE is in alle opzichten het tegendeel: een zwarte achtergrond en een mistmachine die overuren staat te maken, dansers in strakke kleren en met strakke bewegingen, pompende elektronische muziek. Een danseres in een zwart latex pak met een wit kraagje kijkt ons in de eerste scène ondeugend aan.

Twaalf mensen in huidkleurige pakken doemen op uit de mist. Het is een fascinerend gezicht, deze ritmisch bewegende strakke formatie van lijven die langzaam dichterbij komt en waaruit zich af en toe iemand losmaakt. Van dichtbij blijken de accenten op de pakken jarretelles, korsetten en kousenbanden. Alle nagels zijn roodgelakt, alle lippen roodgestift, het haar van de dames strak gevlochten. Zijn het robots, aliens, deelnemers aan een bizar ritueel? Nee hoor, het zijn mensen: ze kijken je aan, roepen naar je, smeren in de coulissen glittergel in hun haar, maken hun ogen knalblauw op en geven zich over aan de muziek. Dan wordt het ritueel ineens een kruising tussen gayparade-kitsch en een balletparodie. Ook leuk, en een lekker energiek slot van de avond.

Brutaal en verfrissend

Twee totaal verschillende stukken, zowel ieder afzonderlijk als in combinatie aangenaam brutaal en verfrissend.

The Toxic Exotic Disappearance Act

Choreografie: Yasmeen Godder
Dramaturgie: Itzik Giuli
Kostuums/Repetitie: Eran Shani
Muziek: Alma Ben-Yossef & Tomer Rosenthal
Decor: Alona Roda
Lichtontwerp: Avi Yona Bueno

HOUSE

Choreografie: Sharon Eyal & Gai Behar
Lichtontwerp: Avi Yona Bueno
Muziek: Ori Lichtik
Kostuums: Ma’ayan Goldman, Sharon Eyal en Gai Bachar

Gezien op 21 april 2012 tijdens Springdance 2012.
Eerder gepubliceerd op Cultuurpodium Online. Foto’s van Gadi Dagon.