TOT

“Beste lezer, ik ben op vrijdag vrij. Maandag ben ik er weer.” Gedachteloos klik ik al bijna het mailtje weg. Maar tegelijkertijd zie ik dat ik de afzender helemaal niet ken. Heb ik per ongeluk een onbekende gemaild? Nee, dat is het niet. De mail is gericht aan een mailinglijst die ‘Guests’ heet. Spammetje, kan gebeuren. Maar dan begint het. Een stroom van berichten, allemaal van onbekenden. “Haal mij s.v.p. uit deze lijst, ik heb me niet aangemeld.” “Idem, mij niet mailen.” En daar dan weer antwoorden op, zodat de lijst met geadresseerden groeit en groeit en groeit. Ik zeg niks, want ik weet: elke mail maakt het probleem alleen maar erger. En dat gebeurt: na het weekend heb ik een mail of 50 in deze serie.

Uiteindelijk krijg ik op maandagochtend een chatbericht van een collega: “Heb jij die mailsliert ook?” Ja dus. Die blijkt uit de koker te komen van het systeembeheerbedrijf van een gezamenlijke klant. Een paar gerichte mailtjes verder zijn we erachter: met de beste bedoelingen heeft een medewerker een groep gemaakt van alle gasten in de Office-omgeving, om hun (in)activiteit te monitoren. En nu lijkt er iets gewijzigd te zijn bij Microsoft, waardoor er een welkomstbericht verstuurd werd naar nieuwe groepsleden. Het afwezigheidsbericht was een antwoord op zo’n welkomstbericht, en dat werd bezorgd bij iedereen in de groep.

Sjonge, zo kan iets simpels toch flink uit de bocht vliegen. Had de systeembeheerder dit kunnen weten? Misschien. Maar eerlijk gezegd erger ik me meer aan al die mensen die zo’n bericht door hun antwoord blijven rondpompen, want uiteindelijk veroorzaken zij een gegevenslek van jewelste. Vast boomers 😉