Choreografe Deborah Hay heeft door de aswolk het Springdance festival niet gehaald. Haar solo verviel, maar de wereldpremière van Breaking The Chord in de Nicolaïkerk gaat wel door. Bij de entree wordt een tekst van Hay uitgereikt, waarin ze afstand lijkt te nemen van de voorstelling, maar tegelijkertijd ook weer niet. Vreemde introductie, waarbij je alleen maar kunt gissen naar de discussies achter de schermen. » lees verder over Springdance 2010
Het Dancing on the Edge festival toont eigentijdse podiumkunst uit een tumultueuze en fascinerende regio: het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Dans, theater en muziek aangevuld met films, installaties, nagesprekken, debatten en lekker eten. Kijk door de ogen van een jonge generatie geëngageerde makers uit deze regio en zie wat hen beweegt. » lees verder over Dancing on the Edge
Het is de morning after. Het Gala van de Nederlandse Dans is voorbij. De middagrepetitie liet van alles te wensen over. Het verkeerde filmpje op het verkeerde moment, te laat opstrompelende kabouters op klompen, volgspots die pas aangingen als de te volgen persoon alweer verdwenen was, licht aan als het donker moest zijn, een doek dat niet open ging, oorverdovend gekakel op de intercom – dat soort dingen. Maar het cliché zegt dat een slechte generale een goede voorstelling voorspelt. En het klopte. ’s Avonds stond iedereen op scherp. De samenwerking tussen regie, techniek, televisie, presentatoren, de drie gezelschappen en het orkest verliep vloeiend.
» lees verder over The morning after, en de laatste voorstelling
De techniek van Scapino opent de dag. Het blijft raar dat ze in twee uurtjes de voorstelling van morgen alvast belichten en vervolgens weer verdwijnen. Dat hoort bij de Dansdagen, waar elke dag te kort is om te doen wat je graag zou willen, zodat je de voorbereiding voor die twee avonden in blokjes opknipt en uitstrooit over de week. Maar het blijft tegen het theatergevoel ingaan: stap voor stap toewerken naar die piek in de avond.
De dag begon met de entree van de technicus van de Dansacademies, gevolgd door die van het Nederlands Danstheater, Leine & Roebana, Nanine Linning, en tot slot Dansgroep Amsterdam. De dag werd geopend één persoon die met z’n tas uit de trein stapte, en wordt nu gesloten door een compleet technisch en artistiek team. De ene groep vrolijk, de ander serieus, de een zenuwachtig, de ander genietend van het uitstapje naar Maastricht.
Alweer een paar pakken van m’n hart, er blijft op deze manier niks meer over om van wakker te liggen, dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Vandaag was het toneel voor de video, vormgeving en geluid. Stiekem werden tussendoor die laatste rottige lichtprobleempjes opgelost maar daar had niemand last van.
» lees verder over Blijft er nog iets over om van wakker te liggen?
In een hoekje van het toneel heb ik van een tafel een kantoortje gemaakt. Het ging goed vandaag! Alles wat we wilden doen is nu, om 21:00, bijna klaar. Nog twee uurtjes voor de laatste dingen. Ik trek me terug maar volg met een half oor wat er op de vloer gebeurt. Het klinkt geruststellend.
Dansliefhebber, theaterwetenschapper, organisatiepsycholoog, applicatiebeheerder, technisch coördinator bij internationale producties, twitteraar – ik ben het allemaal. Maar deze week ben ik vooral hoofd techniek van de Nederlandse Dansdagen. Het is maandagavond en ik zit in de trein naar Maastricht. Voor het publiek begint het festival vrijdag, maar voor de techniek ziet het er heel anders uit!
» lees verder over Achter de schermen bij de Nederlandse Dansdagen