Andrew Fee en z’n tappende hiphoppers
Begin maart 2009. Mail van mijn opdrachtgever over een toertje van de Raw Dance Company uit Australië. Of ik de zakelijk leider wil bijstaan in zijn berekening van de technische kosten. Zijn naam, hilarisch genoeg: Andrew Fee. Je zal ‘Salaris’ heten en zakelijk leider zijn. Zeven maanden en 413 mails later kijk ik terug op een geslaagde eerste voorstelling in Nederland, en begint de rest van de tournee. » lees verder over Project x van Raw Dance Company
Service- & Kwaliteit voor De Tweede Gast
Een theater ontvangt dagelijks twee gasten. De Eerste Gast komt door de voordeur: het publiek. De Tweede Gast komt door de zijdeur: het gezelschap van die dag. Beide gasten verdienen service. Er zijn minder Tweede Gasten dan er Eerste Gasten zijn, maar het theater heeft wel met bijna elke Tweede Gast een langetermijnrelatie.
Over de service aan de eerste gast gaat de Mystery Guest Review, die door het bedrijf Mystery Review al bij heel wat theaters is uitgevoerd om de service ‘aan de voorkant’ te optimaliseren. Om de service aan de tweede gast aan de tand te voelen ontwikkelde Mystery Review met input van TOT de Backstage Mystery Guest Review. » lees verder over Backstage Mystery Guest Review – over gastvrijheid achter de schermen
Dansante barok opent festival oude muziek 2009
Festival Oude Muziek opent de editie van 2009 met een concert in Vredenburg Leidsche Rijn door de Berlijnse Akademie für Alte Musik getiteld ‘4 Elements – 4 Seasons’. Twee werken uit de barok, van respectievelijk Jean-Fery Rebel en Antonio Vivaldi. Het ene relatief onbekend, het andere overbekend. Het bijzondere is dat het een gechoreografeerd concert is: een combinatie van muziek, dans en theatrale elementen. Dat levert spannende momenten op. » lees verder over Festival Oude Muziek 2009 – Four Elements, Four Seasons
Medea – prachtig opgebouwd, maar dan?
De muzikanten van de Akademie für Alte Musik Berlin zitten al in de orkestbak, hun hoofden net zichtbaar. Achter hen een metershoog rood doek, helemaal van boven de toneellijst tot onderin de orkestbak. Het zaallicht dimt. Een klik – met indrukwekkend geruis vallen al die meters stof naar beneden. Daarachter een schaars belichte lege ruimte. Beweging aan de horizon: een kluwen van zestien danserslijven komt tevoorschijn over het randje van de vloer, rolt heel langzaam naar voren en vormt een cirkel. Zes enorme windmachines beginnen zachtjes te draaien: het geluid van klapwiekende roofvogels. » lees verder over Holland Festival 2009 – Medea
Pitié – mededogen met mensen van vlees en bloed
Mensen van vlees en bloed. Dat zijn de dansers in de voorstelling Pitié van Alain Platel, te zien in Carré tijdens het Holland Festival. Ooit iemand een ander zien optillen aan een handvol buikvel? Wel eens minutenlang naar 10 ondersteboven hangende ruggen gekeken, naar 20 rollende schouderbladen? Precies.
En denk bij ‘dansers’ vooral niet aan ballerina’s die als chocolaatjes in een doosje op elkaar lijken. Deze mensen hebben elk een geheel eigen expressie, die ze in deze voorstelling niet hoeven te verbergen. Sierlijke acrobatiek, spastische trekken en streetdance-achtige stunts ontstaan als vanzelfsprekend uit alledaagse bewegingen. » lees verder over Holland Festival 2009 – Pitié
Opening Holland Festival – teveel solo en te weinig duet
De verwachtingen zijn hoog gespannen. Ze zijn in superlatieven aangekondigd, Mikhail Baryshnikov en Ana Laguna: hij “wereldwijd bekend”, zij “sterdanseres”, dansen “speciaal voor hen gecreëerd” werk. De koningin zit op rij 1. Dit moet de perfecte openingsvoorstelling worden.
Beiden hebben een CV om U tegen te zeggen en zijn de vijftig ruim gepasseerd. Ze grossieren in prijzen en onderscheidingen en hebben de wereld aan hun voeten. Wat een eer dat ze hier zijn!
» lees verder over Holland Festival 2009 – Mikhail Baryshnikov en Ana Laguna
Het doek gaat open. Een kind komt op met een lampion, en nog een, nog een … nee wacht even, zijn het wel kinderen? Of zijn het volwassenen, maar lijken ze gewoon klein? Volgende scène: twee mannen. Opvallend verschil in lengte. Maar is de een nu zo klein of de ander zo lang?
Er gebeurt hier iets bijzonders met verhoudingen. Door de meer dan 10 meter hoge egaal witte doeken waarmee het speelvlak is omkaderd en de ongebruikelijk hoge lijst heb je als kijker geen idee wat je als referentie kunt gebruiken voor groot en klein. Een ‘ijsberg’, een bootje en een verzameling stenen helpen ook niet echt mee: het ene object is groter dan de werkelijkheid, het andere weer kleiner. Het witte licht, in de eerste scènes in ruime hoeveelheid aanwezig, versterkt de vervreemding.
» lees verder over Madama Butterfly, Stanislavsky Opera Company
Sidi Larbi Cherkaoui is een choreograaf die ik al jaren volg. Het C de la B van Alain Platel is de ‘stal’ waar hij begon. Intussen heeft hij als freelancer een indrukwekkend cv opgebouwd, en werkt regelmatig bij Het Toneelhuis, dat nu Origine produceert. Sutra, ook van zijn hand, wordt vast één van de hoogtepunten van Julidans. Vanavond is hij er niet bij, want werkt in New York aan een volgend project. Maar zijn handschrift is herkenbaar.
» lees verder over Origine in Amsterdam
