Blaze – streetdance is veel meer dan kunstjesdoen

Al sinds de enthousiaste reacties op de eerste voorstellingen in Carré stond deze voorstelling op mijn verlanglijstje. 22 mei in Alphen heb ik de show eindelijk gezien.

Ik was niet de enige met gespannen verwachtingen: de voorstelling was uitverkocht, en het enthousiasme spatte bij al voorbaat van de gezichten bij de aanblik van twaalf paar sneakers op de toneelrand. De dansers van Blaze zijn geselecteerd uit meer dan 400 kandidaten van over de hele wereld. Ze hebben stuk voor stuk een indrukwekkend CV met grote namen als Madonna en Kylie Minogue. 

Vijf choreografen hebben aan de voorstelling gewerkt, elk met een eigen specialisme. De Brit Anthony van Laat regisseerde, Lady Gaga’s decorontwerper bedacht de set. De lichtontwerper ontwierp ook voor Michael Jackson’s This Is It. Dat we niet denken dat er niet alles aan is gedaan om de show tot een succes te maken. En natuurlijk heeft de productie een eigen site, een Hyves pagina met 800 vrienden, 1438 fans op Facebook en 43 filmpjes op YouTube, etcetera: met de marketing zit het wel goed. Dat is geen verrassing: pANdADDY producenten Eymert van Manen en Eric Holman hebben beiden een marketingachtergrond.

Applaus

De muziek zwelt aan, kledingstukken vallen uit de lucht, de eerste dansers komen op. Een imposante sixpack krijgt direct applaus. Er zal nog vaker spontaan geklapt worden: een pittige solo, een verrassende wending, een verbluffend staaltje breakdance of een zwoele blik richting zaal – het wordt met gejuich begroet. Tot zover de overeenkomst met de traditionele streetdance: om de beurt kunstjes doen, gevolgd door applaus. Blaze is veel meer. Blaze is spetterende groepsdans.

Fascinerend hoe de dansers en b-boys elk vanuit hun eigen stijl de choreografieën spatgelijk uitvoeren. Het ene na het andere staaltje komt voorbij: een tapnummer op koffers met een knipoog naar Michael Jackson, een game-achtig dansje met fluorescerende handschoentjes in blacklight, een hilarische bewegingsserie over eten, een spel met een geprojecteerde vuurbal. À propos vuurbal: Blaze is ook een verbluffend staaltje videotechniek. De achterwand is een uitvergrote chaotische ladekast, die door de uitgekiende projecties lijkt te bewegen, of ineens verandert in een sterrenhemel of een zonnig weiland. De laden zelf zijn minipodia voor onverwachte solo’s. Van de in het decor verwerkte trampoline had ik meer verwacht, maar verder vond ik het erg ingenieus gedaan. Het licht is zoals je bij zo’n show verwacht: voortdurend in beweging. En het stuurt de aandacht van de kijker: een solerende danser krijgt wit licht, de anderen donkerblauw.

Verrassing

Een leuke verrassing is het moment waarop er live gerapt wordt. Daar had ik graag meer van gehoord, want de muziek is weliswaar swingend maar de mix soms nogal vlak. De rap pept de show op, precies op het moment waarop je denkt het wel zo’n beetje gezien te hebben. En de rapper haalt dan ook nog eens uit naar de magere catwalkmodellen die er allemaal hetzelfde uitzien. ‘Different food gives you different moves.’

In Blaze geen eenheidsworst maar een feestje van zestien persoonlijkheden. Een verhaal is er niet. En een verhaallijn in de klassieke zin van het woord zou de voorstelling ook geen goed doen, laat staan een soort presentator die de scènes aan elkaar praat. Maar het is niet voor niets dat het tweede deel van de voorstelling, waarin DJ Hazze steeds meer zichtbaar wordt als persoon waarmee het publiek zich kan identificeren, me beter bijblijft dan het begin. Na het slotapplaus komt er nog één ronde kunstjesdoen. Met DJ Hazze achter de draaitafels. Het gaat erin als koek. Alphen heeft een leuke avond. En Blaze is in het najaar terug in Nederland.

Gezien op 22 mei 2010 in Theater Castellum in Alpen aan den Rijn.

Eerder gepubliceerd op Cultuurpodium Online.