Festival aan de Werf 2011 – Susan & Darren

“Wat ga je missen als ik er niet meer ben?” “Iemand om mee te dansen.” Om haar zoon Darren dat ontwapenende antwoord te ontlokken moet Susan de vraag een aantal keren herhalen. Maar het antwoord is allesomvattend. Samen dansen, daar gaat het om in de relatie tussen moeder en zoon Pritchard.

An event with dancing

We zijn een avondje bij hen op bezoek, alles wijst op een ouderwets feestje. Een houten dansvloer met stoelen eromheen, een spiegelbol en een klimpaal, speakers met discoknipperlampen erop, Susan in een strakke glitterjurk waar haar bh onderuit piept. ‘An event with dancing’ – meldt de boventiteling ten overvloede. 

Terwijl spelers en technici nog druk doende zijn alles in gereedheid te brengen worden ze via de tekst aan ons voorgesteld. Stage manager Jessica zou wel in Nederland willen wonen, het zoontje van productiemanager Greg heeft gisteren leren kruipen. Susan is schoonmaker van beroep, Darren danser, en ze wonen samen in het huis waar Darren is opgegroeid.

Eerst een verhaal

Voordat de disco begint, eerst een verhaal. Darren beschrijft minutieus de woonkamer, Susan corrigeert hem in sappig Manchesters. Het ene verhaal lokt het andere uit: over de twee vriendjes van Darren met dezelfde naam, over Susans jeugd, over dagelijkse dingen. Ze draaien muziek, van disco tot klassiek, en dansen samen. Vrienden en familieleden komen hun zegje doen via videobeelden. Stage manager Jessica levert via de boventiteling commentaar. Al met al een ontroerend en vertederend kijkje in het leven van de twee mensen op het toneel.

En ineens vraagt Susan: “Wat ga je missen als ik er niet meer ben?” “Geen idee, ik was even aan het dansen.” Darren informeert naar zijn vader, die overleed voor zijn geboorte. Na de vraag of hij op hem lijkt blijft het stil. Darren tilt zijn moeder op en geeft haar een aandoenlijke knuffel. Intussen staan de voorbereidingen voor het feestje niet stil: wie bij de tafel zit moet meehelpen met het klaarmaken van de hapjes.

Darren vertelt een hilarisch verhaal over zijn bijbaantje bij een sekslijn en demonstreert al pratend met het publiek hoe je mensen aan de praat houdt door steeds weer nieuwsgierige vragen te stellen. Het gekwebbel met het publiek gaat er ontspannen aan toe, iedereen geeft antwoord. En als er gedanst mag worden staan er meteen mensen op. Maar wacht even: dit is afgesproken werk, een ingestudeerd dansje. O ja, er was een dansworkshop voorafgaand aan de voorstelling. Het vragenuurtje dat volgt is wel spontaan: velen grijpen de kans de twee het hemd van het lijf te vragen, en ze geven overal antwoord op. Ze zijn gewoon zichzelf: zij een volkse vrouw die dankzij de opbrengst van deze voorstelling haar zus in Australië kon bezoeken, hij een danser zonder al te veel geluk in de liefde die dol is op z’n moeder.

Geen dansvoorstelling

Dat is de charme van deze voorstelling: ze nodigen je uit in hun eigen verhaal. Het is geen dansvoorstelling, geen toneelstuk. Eerder een vertelling die speelt met de grens tussen fictie en werkelijkheid. De meubels in de kamer zijn imaginair, de hapjes (en de verhalen) zijn echt. Tegelijkertijd staat de timing van de voorstelling als een huis: geen verhaal te uitgesponnen, mooie balans tussen ontroering en lach.

De verhalen gaan verder. Darren, nu in de glitterjurk die Susan in het begin droeg, vertelt over de dood van zijn vader en de verkrachting van zijn moeder. Het is doodstil. Susan beschrijft de slaapkamer uit haar jeugd, en de roze kerstjurk die ze kreeg ondanks dat pa in de bak zat. Darren paaldanst. Na een laatste gezamenlijk walsje bedankt Susan het publiek en nodigt ons uit te blijven voor het feestje. Neem een hapje, haal een drankje van de bar, er is muziek en volop gelegenheid tot napraten. Maar please, niet in de paal klimmen.

concept: Quarantine en Company Fierce
tekst: Sonia Hughes
regie: Richard Gregory en Renny O’ Shea
acteurs / performers: Susan Pritchard en Darren Pritchard
productiecoördinator: Greg Akehurst
productieteam: Julia Turpin, Sam Stockdale
techniek: Chris Whitwood, Jess Penny
decorontwerp: Simon Banham
lichtontwerp: Mike Brookes
video: Ruth Cross
producent: Quarantine en Company Fierce
coproducenten: Queer Up North, Contact, Manchester

met steun van: Arts Council England North  West en art05 award

Gezien op 19 mei 2011 tijdens Festival aan de Werf in Utrecht.

Eerder gepubliceerd op Cultuurpodium Online. Foto’s van Gavin Parry.