Het toneel is donker. Midden op een wit doorzichtig scherm zien we een klein bewegend plaatje als van een caleidoscoop. Langzaam herken ik er vier vrouwenlichamen in die, van bovenaf gefilmd, in abstracte patronen om elkaar heen bewegen. Dan gaat het zaallicht uit en komen er vier vrouwen uit de coulissen. In hun daagse kloffie, maar dat gaat direct uit en we zien hun naakte lichamen in volle glorie.
Ze lopen, wiegen zachtjes, poseren als voor een klassiek schilderij, maar blijven achter het scherm, op een wit vierkant op de vloer. En als ze een moment voor het scherm staan zien we hen door het tegenlicht alleen in silhouet – maar zij ons in het volle licht. Over kijken en bekeken worden gaat het in deze voorstelling. Het is muisstil in de zaal. We zitten als voyeurs van achter een scherm naar vier mooie vrouwen te kijken die zich van alle kanten laten zien.
Het licht verkleurt van kil wit naar intiem rozerood. Het beeld uit het begin komt terug, maar dan groot: de vier vrouwen maken de bewegingen die op het scherm te zien zijn. Op de vloer zien we een kluwen wriemelende ledematen, op het scherm abstracte patronen. Beide zijn even mooi. Totaalbeeld en detail, werkelijkheid en projectie – we hebben alle tijd om het rustig op ons te laten inwerken.
Als de vrouwen later dansen als op een house party, de muziek in volume toeneemt en licht en video voor knippereffecten zorgen voegt dat eigenlijk weinig toe aan de indruk van schoonheid die de voorstelling achterlaat.
Keren Levi (1972, Israël), werkt in Amsterdam waar ze sinds 1997 gevestigd is. De afgelopen 12 jaar was ze actief als danser, docent en choreograaf in heel Europa. Levi is docent dans en choreografie aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Naomi Wolf’s boek The Beauty Myth uit 1991 inspireerde haar om The Dry Piece te maken. Wolf stelt daarin dat schoonheid een culturele mythe is, bedoeld om vrouwen gevangen te houden in hun eigen lichaam en ze te weerhouden van succes.
21 jaar later toont Levi met The Dry Piece een liefdevolle reflectie op de vrouwelijke schoonheid. Niet met de felheid van Wolf’s aanklacht, maar met vier vrouwen die zichzelf zijn en samen prachtige beelden componeren die de aandacht zonder moeite vasthouden.
choreografie en concept: Keren Levi
dans en choreografie: Mari Matre Larsen, Orfee Schuyt, Tijana Prendovic en Eva Susova
muziek: Tom Parkinson
lichtontwerp: Minna Tiikkainen
video: Assi Weitz
dramaturg: Igor Dobricic
techniek: Paul Schimmel
producent: Stichting Neverlike / Keren Levi
Gezien op 17 mei 2012 tijdens Festival aan de Werf in Utrecht.
Eerder gepubliceerd op Cultuurpodium Online. Foto’s van Daan Brandhorz en Anna van Kooij.
Vernieuwende internationale podiumkunsten Van Baasbank & Vos, opgericht door Jaap van Baasbank en JG Baggerman…
Spraakmakend theaterpodium ITA, voorheen Stadsschouwburg Amsterdam, is van oudsher het belangrijkste theaterpodium van Nederland. Spraakmakende…
Hedendaagse podiumkunst in historische gebouwen Twee prachtig verbouwde en gerestaureerde gebouwen in het centrum van…
Theater ingebed in de lokale cultuur Naast het treinstation van Houten ligt Theater Aan de…
Momumentale evenementenlocaties Stadsherstel Amsterdam heeft tien bijzondere en exclusieve locaties die op incidentele basis worden…
