TOT

‘Cursive writing’ is de benaming die Chineestaligen in het Engels gebruiken voor wat wij ‘Chinese kalligrafie’ noemen. En daaraan moet ik steeds denken tijdens Wild Cursive van Cloud Gate Dance Theatre uit Taiwan, op bezoek in Het Muziektheater in het kader van de Gastprogrammering.

Want het is of ik een kalligraaf aan het werk zie, met dansers als penselen. Soms schrijft hij een enkel teken, dan weer een hele zin achter elkaar. Soms formuleert hij bedachtzaam en bijna in slow motion, dan weer snel en zwierig. Soms plaatst hij een zwaar accent, dan weer tekent hij lichtvoetig of maakt een hoge sprong van het ene karakter naar het andere.

Het decor is van een prachtige eenvoud: witte stroken papier komen en gaan, daarop ontstaan in de loop van de voorstelling bijna ongemerkt patronen met zwarte inkt. Schijnbaar willekeurig, maar ik weet dat er achter de schermen iemand op het juiste moment kraantjes open en dicht draait. Het licht is Aziatisch subtiel en ondersteunend. Het ziet er zo vanzelfsprekend uit maar is tot op de centimeter uitgekiend (en o, wat een werk!). Het geluid van de wind, de zee, vogelgefluit en druppelend water laat me af en toe bijna wegdromen.

Maar ik kan mijn ogen niet van de dansers afhouden. Wat een techniek, maar bovenal: wat een expressie, wat een concentratie. De dansers van Cloud Gate worden niet alleen getraind in moderne dans en klassiek ballet, maar ook in martial arts, meditatie, en – cursive writing. En dat zie ik terug op het toneel. De concentratie, het evenwicht tussen spanning en loslaten, sleept me mee. De zaal is de volle 70 minuten muisstil, slaakt na het laatste beeld een diep zucht en geeft een applaus waardoor ik weet dat ik niet de enige ben die hiervan heeft genoten.

Eerder gepubliceerd op Cultuurpodium Online.