Lamp 243 op 80% en het schema op A3

In een hoekje van het toneel heb ik van een tafel een kantoortje gemaakt. Het ging goed vandaag! Alles wat we wilden doen is nu, om 21:00, bijna klaar. Nog twee uurtjes voor de laatste dingen. Ik trek me terug maar volg met een half oor wat er op de vloer gebeurt. Het klinkt geruststellend.

Vanochtend schrok ik even toen ‘de orkestkamer’ nog volledig intact was toen we binnenkwamen. Akoestisch golvende wanden en plafonddelen is niet echt wat een dansfestival nodig heeft. Maar gelukkig is dat een losbladig systeem dat in een vloek en een zucht verdwenen is. Daarna rolden al snel de eerste kisten de vloer op. Trek naar beneden, tekening inspecteren, lampen ophangen, kabels eraan, kleurtje ervoor, laatste blik op de tekening – en daar dan heel veel van. Gewoon doorgaan met z’n vijftienen. En dan hangt tegen 16:00 alles in de lucht, hiep hiep hoera voor de mannen en vrouwen van de techniek van Theater aan het Vrijthof!

O ja, branden moet het natuurlijk ook nog. En wel elke lamp op het juiste nummer, zodat als je straks in de lichtcomputer intikt “lamp 243 op 80%” dat ook klopt met de werkelijkheid. Als alles volgens de tekening is uitgevoerd is dat doorgaans al het geval, maar die 10% waar iets raars mee is vreet de rest van de tijd op. Het lijkt de ICT wel: 80% van het werk doe je in 20% van de tijd, daarna begint de ellende. Alleen heb je bij ICT projecten de keuze tussen alles pico bello maken of leven met een restje ergernis. In het geval van theaterlicht moet je door tot het gaatje. Want ook die laatste lamp is voor iemand heel belangrijk.

Intussen fiks ik nog even de laatste details voor de locatieprojecten.

Voor Les Sylphides is onderdak gevonden in het Bonnefantenmuseum. Leuke zaal, maar bedacht voor lezingen en niet voor dansvoorstellingen. Mooie houten vloer, maar hij ligt wel op beton, en dat is niet zo gezond voor de enkels van danseressen op spitzen. Daar moet iets op bedacht. De groenige platen die verkocht worden als ondervloer voor parketvloeren zijn bij nader inzien toch niet helemaal geschikt. Gelukkig komt een verhuurbedrijf met een acceptabel alternatief.

Now You May Dance wordt speciaal gemaakt voor discotheek D’n Hiemel. Ik ben er in mei al een keer geweest, en schoot in de lach want je stapt binnen in de jaren ’80. Mijn technische oog zag direct: de installatie hier moet je nemen zoals die is, of zelf iets anders bouwen. Want wat er hangt zit dermate complex in elkaar en is zo niet gedocumenteerd dat je sneller iets ernaast zet wat je wèl begrijpt. De technicus die de klus gaat doen komt met een compromisvoorstel – prima. Ik ga donderdag wel even kijken hoe hij vaart.

Het schema voor de week in Theater aan het Vrijthof is in kleur op A3 voor me geprint. Op strategische plekken waar straks dansers, repetitors, technici, choreografen en productieleiders langskomen plak ik een exemplaar aan de muur. Dat gaat me heel wat vragen schelen in de komende dagen.

Intussen is de decoratie voor het gala uit een busje geschud, en wacht ik nog op de videotechnicus met zijn vrachtwagen. Want morgen is het de dag van decor, video en geluid.

Eerder gepubliceerd op Cultuurpodium Online.