Licht, licht en nog een beetje licht

De dag begon met de entree van de technicus van de Dansacademies, gevolgd door die van het Nederlands Danstheater, Leine & Roebana, Nanine Linning, en tot slot Dansgroep Amsterdam. De dag werd geopend één persoon die met z’n tas uit de trein stapte, en wordt nu gesloten door een compleet technisch en artistiek team. De ene groep vrolijk, de ander serieus, de een zenuwachtig, de ander genietend van het uitstapje naar Maastricht.

De repetitietijd van het Nederlands Danstheater grijp ik aan voor een rondje op de vouwfiets naar het Bonnefantenmuseum en discotheek d’n Hiemel. Daar tref ik vrolijke gezichten en een lekker rock ’n roll sfeertje. D’n Hiemel kom ik nauwelijks in of uit, alles staat vol met truss, lampen, kabels, maar het komt goed. Ik voel me lichtelijk overbodig, maar dat is goed. Je moet als technisch coördinator niet overal nodig zijn. Het liefst schrijf ik mezelf zoveel mogelijk uit het script. Niet uit luiheid, want er blijft altijd genoeg over wat nog moet worden gedaan. Maar overbodig zijn is nodig om het overzicht te kunnen bewaren, om ruimte in mijn hoofd te hebben om creatieve oplossingen te verzinnen voor spontane problemen, en om mezelf nog als joker in te kunnen zetten op een klus die niet was voorzien, of op een plek waar iemand uitvalt.

In de voorstelling van Leine & Roebana zit een soort krullende lichtslang. Geweldig ding, ik moet er een foto van maken. En intussen bedenken hoe we die morgenavond vliegensvlug installeren als het doek even dicht is tussen twee stukken in.

Nanine Linning wil de betonnen achtermuur van het theater als achtergrond voor haar stuk. Prachtig, maar dat betekent wel dat onze fijne verstopplek voor lege kisten niet meer bestaat. En intussen heeft Dutchview een vrachtwagen met cameraspullen op het zijtoneel leeggestort, is Scapino een rijtje karren en kisten komen brengen, staat er een schaap van Nanine, een rookmachine van een vierkante meter (nou ja, bijna) – kortom: waar gaan we dit allemaal laten? Want de dansers moeten er ook nog bij! We hebben een lege trailer voor de deur, die we helemaal volproppen. En verder moet iedereen een beetje inschikken en dan moet het lukken. Mijn ‘kantoortje’ overleeft de strijd wonderwel. Ik heb echt de dode hoek gevonden, niemand vraagt wat die tafel daar doet.

Dansgroep Amsterdam bijvoorbeeld kan mijn handen goed gebruiken. Ze zijn met veel, maar er is ook zoveel te doen! Want hun vierkant van striplights (langwerpige lichtbakken met allemaal kleine halogeenlampjes erin) ligt er nog niet – de dansers van de andere groepen zouden erover struikelen. Over elke striplight moet een kleurfilter geplakt. En ze hebben het meeste licht van iedereen. Go go go!

Het is vijf voor half twaalf. Over vijf minuten ga ik de tl’s aandoen. Inpakken en wegwezen! Morgenavond voorstelling – daar doen we het voor!

Eerder gepubliceerd op Cultuurpodium Online.