TOT

Na 25 jaar nog fris als de lente!

Een vol half uur kijk ik naar vier vrouwen die over de grond rollen. Liggen, langzaam omdraaien, steunen op de ellebogen, soms even op de knieën, maar dan weer liggen. En nog een keer. Het verveelt geen moment, want ik weet dat er nog van alles komt. Al die spots hangen er vast niet voor niets, want als voormalig belichter weet ik heel goed dat elke opgehangen spot die in de voorstelling niet brandt, een biertje kost. En die stapel stoelen, en die vier paar schoenen daar – maar vooral voel ik de spanning in de dans. Hoe ontspannen het er ook uitziet, er hangt veel in de lucht.

Bijna achteloos volgen de verschillende scènes elkaar. Staan, lopen, draaien, zitten – door de herhaling krijgt elke beweging, hoe klein ook, een enorme impact.

Gedateerd? Helemaal niet. Hooguit de schoenen, waarvan ik bijna was vergeten dat ze Roots heetten. Als dit stuk nu werd gemaakt, liepen de dames dan op Crocs? Welnee. Dit verbluffende staaltje minimale dans op Roots is zo fris als het lentegroen.

Het slotapplaus. Ik heb twee belangrijke spots gemist en denk een fractie van een seconde: zijn ze kapot? Voor welke scène waren ze bedoeld? Maar mijn gevoel zegt dat het verhaal nog niet af is, en ik klap niet mee. Ik krijg gelijk: de dansers wachten geduldig tot het applaus voorbij is, en er komt nog een scène. Met twee lampen.
Dan het echte slotapplaus. Daverend. Terecht. En voor wie zich erover verbaasde dat één van de dansers zoveel op de meesteres leek – ze was het zelf.

Eerder gepubliceerd op Cultuurpodium Online.