Vier jonge Japanners lopen binnen met een Albert Heijn tas, stallen een collectie t-shirts uit. Het vinden van twee vrijwilligers om te bepalen wie welk shirt moet dragen kost geen enkele moeite. Het shirt met I Love Utrecht komt niet in aanmerking, “dat had ik gisteren ook al aan”. Een slungel op citroengele gympen trekt braaf een rood shirt aan, ook al is het zijn kleur niet en zijn maat niet. De spelers rekken en strekken nog wat, drinken een slok water, en op het moment van het eerste fysieke contact gaat het zaallicht uit. » lees verder over Springdance 2011 – Contact Gonzo is ruig gooi- en smijtwerk
Ook een manier om de klant te laten weten dat de bestelling is verzonden:
“3,2,1… Wooosh! Ja hoor, het is ons weer gelukt om uw bestelling op tijd de deur uit krijgen.
Ruim 12 van onze beste medewerkers hebben de bestelling nauwkeurig gecontroleerd, de producten met steriele handschoenen uit de schappen gepakt en op een satijnen kussen gelegd. Daarna heeft onze verpakkingspecialist uit Noorwegen het super netjes ingepakt volgens de hoogste kwaliteitsnormen. Na een fantastisch afscheidsfeestje hebben we het pakketje met z’n allen uitgezwaaid. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan…
Die aardige meneer van de post, waar we het eerder over hadden, heeft ons plechtig beloofd zijn stinkende best te doen om uw bestelling morgen al bij u te bezorgen. » lees verder over Ludiek verzendbericht met verleiding tot aanbeveling
Opzwepende tap die niets met Fred Astaire te maken heeft
Drie houten platforms op een verder leeg toneel. De horizon verandert een aantal keren van kleur. Achter elk platform een speaker, erop een danser. Elk een witte spot van voren, tegenlicht kleurt de schaduwen. Sfeervol, maar wat het beeld betreft is alles daarmee wel gezegd. Maar de opwinding van deze voorstelling gaat heel ergens anders over. Doe je ogen dicht en je denkt naar een groep percussionisten te luisteren. Doe ze weer open en je beseft dat alle geluiden uit zes schoenzolen komen. » lees verder over Springdance 2011 – Bare Soundz van Savion Glover
Het danscollectief Busy Rocks bestaat uit vijf oud-studenten van P.A.R.T.S. We krijgen er vier te zien in de Blauwe Zaal van de Stadsschouwburg Utrecht. Ze zijn al op de vloer als het publiek binnenkomt, en grijpen in als een vrouw op een plek gaat zitten die ze voor zichzelf willen reserveren. Het lijkt daardoor een informele voorstelling te gaan worden, maar die voorspelling komt niet uit. » lees verder over Springdance 2011 – Studium van Busy Rocks – lichte kost
Gesloten voordoek. Het zaallicht dimt, het doek gaat open, langzaam gaat het zijlicht aan en we zien dansers van links naar rechts kruipen over een zwarte balletvloer tegen een zwarte afstopping. Hoe lang zou het geleden zijn dat Springdance met zo’n klassiek beeld opende? Het kruipen gaat door. Van links naar rechts, dan ongezien achterom rennen, en weer aansluiten. » lees verder over Springdance 2011 opent met menselijke maalstroom Sideways Rain
Interview van Mylène Dekker met Marijcke Voorsluijs voor Cultuur Marketing Professionals.
1. Wie ben je en wat doe je?
Marijcke Voorsluijs, trotse eigenaar van TOT. TOT is mijn bedrijf, op drie terreinen actief: technische productie voor internationale tournees en festivals, ICT- en internetprojectmanagement voor culturele bedrijven, en Uurwerk – personeelsplanner voor evenementgestuurde organisaties. Grootste gemene deler: technische oplossingen voor de culturele sector. Mijn klanten vind ik (of meestal vinden zij mij) in de theater- en evenementenwereld. » lees verder over De meerwaarde van Twitter is het persoonlijke accent
Ellen ten Damme zingt niet zo fabelachtig als Nina Hagen. Ze is niet zo lenig als als slangenmeisje Elena Skrypets. Niet zo sterk als acrobaat Serge Akimov. En ze danst net wat minder soepel dan de zes appetijtelijke mannen om haar heen. Maar is dat erg? Nee, want ze pretendeert dat alles ook niet. Ellen ten Damme is de ster van het bal, de spil van de voorstelling, de theaterpersoonlijkheid zonder wie Cirque Stiletto er niet geweest zou zijn.
Gestreepter dan de opening van Cirque Stiletto zul je het zelden zien: van vloer tot achterdoek, van kostuum tot paraplu, alles in zwart-wit. » lees verder over Cirque Stiletto, genodigd op het feestje van Ellen ten Damme
Rariteitenkabinet in de zwarte hoekjes van het bestaan
De tekst op de site van het Holland Festival bereidt ons voor op “een microkosmos van verval, in een zwarte komedie over de corruptie van het lichaam”. We zijn gewaarschuwd: denk niet dat je hier vrolijk van wordt.
Angoloscuro is een samentrekking van het Italiaanse angolo oscuro, dat donkere hoek betekent. En ja hoor: daar staat de donkere hoek. In tweevoud. Het speelvlak is vierkant en 45 graden gedraaid ten opzichte van de ruimte. Aan twee zijden zwarte wanden, er tegenover twee tribunes.
Het oog van de meester
Mijn technisch oog ziet dat alles tot in de puntjes is afgewerkt: de muren van de Zuiveringshal met zwarte stof behangen, ieder kabeltje weggeplakt, de tribunes van top tot teen ingepakt in zwart tapijt en zwarte stof. De regie, midden achterin, achter een zwart wandje. Tussen licht en geluid staat William Forsythe met een headset op. Het is duidelijk, hier regeert er één: de maestro zelf. » lees verder over Holland Festival 2010 – Angoloscuro