Ellen ten Damme zingt niet zo fabelachtig als Nina Hagen. Ze is niet zo lenig als als slangenmeisje Elena Skrypets. Niet zo sterk als acrobaat Serge Akimov. En ze danst net wat minder soepel dan de zes appetijtelijke mannen om haar heen. Maar is dat erg? Nee, want ze pretendeert dat alles ook niet. Ellen ten Damme is de ster van het bal, de spil van de voorstelling, de theaterpersoonlijkheid zonder wie Cirque Stiletto er niet geweest zou zijn.
Gestreepter dan de opening van Cirque Stiletto zul je het zelden zien: van vloer tot achterdoek, van kostuum tot paraplu, alles in zwart-wit. » lees verder over Cirque Stiletto, genodigd op het feestje van Ellen ten Damme
Rariteitenkabinet in de zwarte hoekjes van het bestaan
De tekst op de site van het Holland Festival bereidt ons voor op “een microkosmos van verval, in een zwarte komedie over de corruptie van het lichaam”. We zijn gewaarschuwd: denk niet dat je hier vrolijk van wordt.
Angoloscuro is een samentrekking van het Italiaanse angolo oscuro, dat donkere hoek betekent. En ja hoor: daar staat de donkere hoek. In tweevoud. Het speelvlak is vierkant en 45 graden gedraaid ten opzichte van de ruimte. Aan twee zijden zwarte wanden, er tegenover twee tribunes.
Het oog van de meester
Mijn technisch oog ziet dat alles tot in de puntjes is afgewerkt: de muren van de Zuiveringshal met zwarte stof behangen, ieder kabeltje weggeplakt, de tribunes van top tot teen ingepakt in zwart tapijt en zwarte stof. De regie, midden achterin, achter een zwart wandje. Tussen licht en geluid staat William Forsythe met een headset op. Het is duidelijk, hier regeert er één: de maestro zelf. » lees verder over Holland Festival 2010 – Angoloscuro
3Abschied – van weglopend publiek en een daverend applaus
De Grote Zaal van de Stadsschouwburg Amsterdam is uitverkocht. Op het voortoneel staan stoelen, muziekinstrumenten en lessenaars. Er wordt geapplaudisseerd als de musici opkomen. Net als bij een concert. Bij dans ‘hoort’ dat niet – elke discipline kent z’n eigen conventies.
Behalve Mezzosopraan Ursula Hesse von den Steinen is iedereen uiterst casual gekleed: een spijkerbroek en t-shirt is de meest voorkomende dracht. De zangeres valt op in haar jurk en met haar spiegelende oorbellen. Anne Teresa De Keersmaeker gaat zitten bij een tafel aan de zijkant van waaruit ze zelf licht en geluid bedient. Ze start een CD, en gezamenlijk luisteren we naar een opname van Der Abschied uit Das Lied von der Erde. Tot ze de CD plotseling stopt, naar de voorrand van het toneel loopt en begint te praten. Ze licht toe dat we hebben geluisterd naar Kathleen Ferrier, toen ze dit zong al terminaal ziek. » lees verder over Holland Festival 2010 – 3Abschied
Less is more
Het toneel van Het Muziektheater is leeg. Althans: bijna leeg. Er ligt een lichtgrijze balletvloer van zo’n 11 bij 14 meter, en er hangt een halftransparante spiegelfolie boven. Alles in het volle TL licht. Nog voordat het zaallicht dimt komt uit een deur rechtsachter een gedrongen bebaarde man. Hij steekt over, een moment lijkt het alsof hij door zal lopen, de zaal in. Maar dan loopt hij terug naar het lichtgrijze vierkant en begint te dansen. Het licht gaat uit, en gedeeltelijk weer aan, waarna er een andere danser staat. Dit patroon herhaalt zich een aantal keren. Uiteindelijk rent een groep van 9 mannen in wisselende formaties over het toneel. Het wordt weer donker, en in een streep van indirect licht zien we een vrouw. Dat licht komt uit een bewegende spot op rij 1, en wordt weerkaatst door de spiegelfolie. » lees verder over Holland Festival 2010 – The Song door Rosas
Part I | Geen lege ruimte
Anne Teresa De Keersmaeker is bezorgd om de aarde. Wat doen we de aarde aan, wat gebeurt er met het ecologisch evenwicht? Dat had een loodzware voorstelling kunnen opleveren. Ze is er serieus genoeg voor. Maar haar werk laat ruimte om te ademen, ook op adembenemende momenten.
Het Transformatorhuis is leeg, op een eenvoudige tribune na. Rechts achterin een lamp en een karretje. Twee performers lopen rond. Een ervan is Anne Teresa zelf, in gescheurde spijkerbroek en wit shirtje, op bestofte schoenen. Het is er nevelig. Een brief op de deur waarschuwde voor dichte mist. De voorstelling is niet geschikt voor wie aan claustrofobie lijdt. We zijn gewaarschuwd, maar de eerste indruk valt mee. » lees verder over Holland Festival 2010 – Keeping Still
Virtuoze betovering door Compagnie 111
In de schouwburg is het donker. Heel donker. Zelfs de groene UIT-bordjes zijn verstopt. De techniek in de zaal zit tussen zwarte doeken. Je ziet niet eens dat het voordoek opengaat. Maar ineens staat in de verte een trombonist te spelen, en verschijnt op de achtergrond stukje voor stukje een lijn. Dan wordt het weer donker.
78 lichtgevende paarse staven komen vanuit de duisternis naar beneden glijden. Ze hangen een ogenblik stil, maar beginnen dan in formaties te bewegen. Er ontstaat een waar stokkenballet, met fascinerende patronen. » lees verder over Festival aan de Werf 2010 – Plus ou moins l’infini
Het begint zo leuk …
FIVE PEOPLE van het Gentse CAMPO begint leuk. Erg leuk. We mogen pas vlak voor aanvang naar binnen, en zodra we zitten worden we welkom geheten door een krullenbol met een zendermicrofoontje. Ze stelt ons voor aan twee stoelen en vijf mensen. Ze vertelt ons dat op één van de stoelen een vrouw zit op hoge hakken die kauwgom kauwt. Wacht even – je kunt ons nog meer vertellen maar dat is niet zo. De krullenbol loopt weg, maar haar stem praat door. Haar rol is overgenomen door een speakertje op de plek waar ze net stond. » lees verder over Festival aan de Werf 2010 – Five people
9 rode dekentjes op een leeg toneel
Het licht op het toneel is al aan als het doek opengaat. Geen decor, geen danser te zien, geen geluid te horen. Er staan 2 microfoons op statieven, achterop ligt een stapeltje rode dekens. Als je voor de special effects kwam, zit je hier verkeerd. Het toneel lijkt leger dan leeg. Ging het doek soms te vroeg open, waren de dansers nog niet klaar? Vanuit de zaal loopt een man het toneel op. Gelukkig, het moest zo zijn. Hij loopt helemaal naar achteren, kleedt zich heel langzaam uit tot op zijn ondergoed, pakt een dekentje van de stapel, slaat het om en gaat ergens staan. Intussen komen ook de andere dansers op, allemaal vanuit de zaal, via de zijkant. De eerste lach valt als er een vanaf rij 1 met één grote stap op het toneel staat. » lees verder over Alain Platel – Out of Context – For Pina
