Opening Holland Festival – teveel solo en te weinig duet
De verwachtingen zijn hoog gespannen. Ze zijn in superlatieven aangekondigd, Mikhail Baryshnikov en Ana Laguna: hij “wereldwijd bekend”, zij “sterdanseres”, dansen “speciaal voor hen gecreëerd” werk. De koningin zit op rij 1. Dit moet de perfecte openingsvoorstelling worden.
Beiden hebben een CV om U tegen te zeggen en zijn de vijftig ruim gepasseerd. Ze grossieren in prijzen en onderscheidingen en hebben de wereld aan hun voeten. Wat een eer dat ze hier zijn!
» lees verder over Holland Festival 2009 – Mikhail Baryshnikov en Ana Laguna
Het doek gaat open. Een kind komt op met een lampion, en nog een, nog een … nee wacht even, zijn het wel kinderen? Of zijn het volwassenen, maar lijken ze gewoon klein? Volgende scène: twee mannen. Opvallend verschil in lengte. Maar is de een nu zo klein of de ander zo lang?
Er gebeurt hier iets bijzonders met verhoudingen. Door de meer dan 10 meter hoge egaal witte doeken waarmee het speelvlak is omkaderd en de ongebruikelijk hoge lijst heb je als kijker geen idee wat je als referentie kunt gebruiken voor groot en klein. Een ‘ijsberg’, een bootje en een verzameling stenen helpen ook niet echt mee: het ene object is groter dan de werkelijkheid, het andere weer kleiner. Het witte licht, in de eerste scènes in ruime hoeveelheid aanwezig, versterkt de vervreemding.
» lees verder over Madama Butterfly, Stanislavsky Opera Company
Sidi Larbi Cherkaoui is een choreograaf die ik al jaren volg. Het C de la B van Alain Platel is de ‘stal’ waar hij begon. Intussen heeft hij als freelancer een indrukwekkend cv opgebouwd, en werkt regelmatig bij Het Toneelhuis, dat nu Origine produceert. Sutra, ook van zijn hand, wordt vast één van de hoogtepunten van Julidans. Vanavond is hij er niet bij, want werkt in New York aan een volgend project. Maar zijn handschrift is herkenbaar.
» lees verder over Origine in Amsterdam
Een lekker vol Carré op een maandagavond: de laatste voorstelling van de Nederlandse tournee van Yamato. En de dames en heren nemen waardig afscheid. Het begin met a capella zang is een verrassing. In plaats van de eerste klap uit te delen met overrompelend trommelgeweld krijgt Yamato de zaal stil met deze ongepolijste stemmen. Wie nog zat te sms’en bergt z’n telefoon op, wie aan de boodschappen dacht is die meteen vergeten.
» lees verder over Matsuri = feest!
‘Cursive writing’ is de benaming die Chineestaligen in het Engels gebruiken voor wat wij ‘Chinese kalligrafie’ noemen. En daaraan moet ik steeds denken tijdens Wild Cursive van Cloud Gate Dance Theatre uit Taiwan, op bezoek in Het Muziektheater in het kader van de Gastprogrammering.
Want het is of ik een kalligraaf aan het werk zie, met dansers als penselen. Soms schrijft hij een enkel teken, dan weer een hele zin achter elkaar. Soms formuleert hij bedachtzaam en bijna in slow motion, dan weer snel en zwierig. Soms plaatst hij een zwaar accent, dan weer tekent hij lichtvoetig of maakt een hoge sprong van het ene karakter naar het andere.
» lees verder over Kalligrafie met dansers
Na 25 jaar nog fris als de lente!
Een vol half uur kijk ik naar vier vrouwen die over de grond rollen. Liggen, langzaam omdraaien, steunen op de ellebogen, soms even op de knieën, maar dan weer liggen. En nog een keer. Het verveelt geen moment, want ik weet dat er nog van alles komt. Al die spots hangen er vast niet voor niets, want als voormalig belichter weet ik heel goed dat elke opgehangen spot die in de voorstelling niet brandt, een biertje kost. En die stapel stoelen, en die vier paar schoenen daar – maar vooral voel ik de spanning in de dans. Hoe ontspannen het er ook uitziet, er hangt veel in de lucht.
» lees verder over Rosas Danst Rosas, Anne Teresa De Keersmaeker
Zie twee voorstellingen op een avond en ze gaan in je hoofd met elkaar praten.
Israel Galván: solo, stilte, dicht op de huid, vertelt in alle abstractie een boeiend verhaal, heeft humor door subtiele verwijzingen naar bewegingen uit het dagelijks leven. Prachtige match tussen zaal en voorstelling! Alleen 45 minuten die zon in m’n gezicht was wel wat lang.
Bruno Beltrão: grote lege ruimte, veel afstand tussen dansers en publiek, verhaal dat maar niet door wil lopen, geen relativering, daardoor wordt het een zware zit. Ik ben bijna blij dat het 10 minuten korter duurt dan aangekondigd. Wat is het toch moeilijk hiphopdans uit te tillen boven het niveau van kunstjes-doen. Binnen de scènes lukt dat wel, maar het verhaal als geheel valt telkens stil. » lees verder over Israel Galván en Bruno Beltrão – interessante stille combi