Springdance 2012 – Meg Stuart / Damaged Goods – Violet

Een voorstelling die (niet) onder de huid kruipt

  
“Onverschilligheid is geen optie.” Volgens de tekst op het bij de ingang uitgereikte blad is er geen ontkomen aan: we worden meegezogen in een wervelende maalstroom. We zullen de performers dicht op de huid zitten en zij ons. Oordoppen krijgen we mee voor als het allemaal teveel wordt. We worden een gang doorgeleid naar het toneel, en een tribune opgestuurd. Dan wordt het stil. 

Vijf casual geklede dansers staren voor zich uit. Achter hen een golvende glimmende zwarte wand. Aan de zijkant tovert Brendan Dougherty zachtjes suizende en golvende bewegingen uit een laptop. Langzaam beginnen ze met hun romp te draaien, met hun armen te zwaaien, elk op een eigen manier. Het geluid wordt voller en lijkt de dansers te geselen, het volume gaat omhoog en de bewegingen worden nerveuzer. Het licht verandert langzaam van tint en richting, af en toe flitst een stroboscoop. Dat klinkt allemaal heel spannend, maar doordat de tribune niet steil genoeg oploopt ziet niemand het hele speelvlak maar slechts fragmenten. Als het geluid dan ook nog zo hard wordt dat de doppen in de oren gaan zie ik veel mensen afhaken.

Van voren af

Na zo’n drie kwartier is het weer stil, en lijkt het ritueel van voren af te beginnen. En ook al kijken de dansers deze keer wel naar elkaar en naar het publiek, is er fysiek contact tussen hen en meer variatie in beweging, ook al zorgen spots in regenboogkleuren voor mooie reflecties via de achterwand op de vloer, toch wil de voorstelling maar niet dichtbij komen, en al helemaal niet onder de huid kruipen. Jammer.

Violet

Concept & choreografie: Meg Stuart
Gecreëerd met en uitgevoerd door: Alexander Baczynski-Jenkins, Varinia Canto Vila, Adam Linder, Kotomi Nishiwaki, Roger Sala Reyner
Live muziek: Brendan Dougherty
Dramaturgie: Myriam Van Imschoot
Scenografie: Janina Audick
Lichtontwerp: Jan Maertens
Kostuums: Nina Kroschinske

Gezien op 26 april 2012 tijdens Springdance 2012.
Eerder gepubliceerd op Cultuurpodium Online. Foto’s van Chris van der Brught.