TOT

Teveel Rodin, te weinig Russell Maliphant

  
De in Canada geboren Russell Maliphant is niet de eerste de beste. Hij werkte met beroemde dansmakers, zowel voordat als nadat hij in 1996 zijn eigen gezelschap begon. In 2004 was hij met drie verschillende stukken tijdens Julidans in Amsterdam te zien. Tien jaar na zijn eerste choreografie opent hij het Springdance Festival met The Rodin Project. Deze keer geen liaison met een levende kunstenaar dus, maar met een dode. Maliphant bewondert de Franse beeldhouwer Auguste Rodin al jaren. 

Klassiek

Ik zie de voorstelling op de tweede avond van Springdance, hoor dat op de openingsavond de meningen erg verdeeld waren en verwacht iets controversieels te zien. Het klassieke voordoek dat in het donker langzaam openschuift strookt niet met die verwachting, maar is wel een effectief middel om de luid kwebbelende zaal stil te krijgen.

Het openingsbeeld is zo mogelijk nog klassieker: dansers die zich traag bewegen op trage muziek langs traag golvende witte doeken. De overeenkomsten tussen de poses van de dansers en de beelden van Rodin liggen voor het oprapen. De mannen rollen met hun spieren en pronken met hun sixpacks, de vrouwen wiegen hun bovenlichamen en wuiven met hun armen. Weinig verrassend, en op het seksistische af.

Gespierde lijven en geplooide doeken zijn voor een lichtontwerper dankbare objecten. Michael Hulls maakt er ook echt iets moois van, met subtiele vlekken die heel langzaam van kleur en positie veranderen. De beweging van de spots volgt de beweging van de dansers, maar gelukkig niet altijd: dat zou te voorspelbaar zijn.

Deel twee

Na de pauze is alles anders: de doeken zijn weg en onthullen een grijze ‘apenrots’, de gewaden zijn verwisseld voor trainingskleren en de bewegende spots blijven uit. De muziek is nerveuzer en vooral de mannen komen wat beter uit de verf met hier en daar krachtige breakdance-achtige bewegingen. Een sterk groepsstuk en een mooi mannenduet tonen wat Maliphant als choreograaf in huis heeft.

Helaas heeft de voorstelling als geheel niet die kwaliteit: ook het tweede deel is vooral een aaneenschakeling van ‘Rodin-snapshots’. Als Rodin nog had geleefd, had hij de choreograaf vast gestimuleerd er meer zijn eigen ding van te maken. Maar Rodin zwijgt, en Maliphant heeft te weinig afstand van de beeldhouwer die hij zo bewondert.

Choreografie: Russell Maliphant
Performers: Tommy Franzen, Thomasin Gülgeç, Dickson Mbi, Ella Mesma, Carys Staton en Jenny White
Lichtontwerp: Michael Hulls
Muziek: Alexander Zekke
Decorontwerp: Es Devlin, Bronia Housman
Kostuums: Stevie Stewart

Gezien op 20 april 2012 tijdens Springdance 2012.

Eerder gepubliceerd op Cultuurpodium Online. Foto’s van Charlotte MacMillan.